Het is bepaald niet eenvoudig om als in Nederland wonende buitenlander succes te hebben bij het eigenzinnige publiek dat wij nu eenmaal vormen. De onneembare plaatsen van onze eigen vedettes zijn voor buitenlanders zo goed als onbereikbaar. Het lag dan ook voor de hand dat Joe Bourne het niet makkelijk zou krijgen toen hij zicht 15 jaar geleden in Nederland vestigde. Ik mocht hem in de beginperiode nogal eens aankondigen en het kostte weinig moeite vast te stellen dat wij te maken hadden met iemand die wist wat zingen inhield en hoe een publiek aangenaam bezig te houden.

Maar hoe word je nou 'één van ons' als onze taal de jouwe niet is? Misschien wel door te doen wat Joe Bourne deed, namelijk onverstoorbaar doorgaan met hetgeen je het beste kunt; zingen in je eigen taal met nu als gouden idee een bloemlezing uit geliefd Nederlands repertoire. Niet moeizaam in het Nederlands geïnterpreteerd maar volkomen op zijn gemak in het Engels.

Hiermee blijkt Joe Bourne zich definitief tot één van de onzen te hebben gemaakt. Moeiteloos zingt hij dit goed afgewogen repertoire, waarbij je wel steeds denkt ' Oh ja, dat aardige liedje' zonder daarbij echter onmiddellijk te denken 'Wie zong het ook al weer?' Het is nu gewoon Joe Bourne geworden; warm, met veel gevoel en zonder overbodige poespas. Precies zoals ik hem 15 jaar gelden heb leren kennen en nog steeds ken.

Ga zo door Joe. Wij mogen dan een eigenzinnig publiek zijn ... wanneer wij eenmaal iemand in ons hart hebben gesloten doen wij daar ook erg lang mee!

Hans van Willigenburg